Η περίφημη ροκ όπερα των Andrew Loyd Webber - Tim Rice, ηχογραφήθηκε αρχικά σε LP το 1969 και στη συνέχεια, το 1973, μεταφέρθηκε στη μεγάλη οθόνη.
Η ταινία δεν έτυχε και της καλύτερης υποδοχής από τους "φανατικούς Χριστιανούς" οι οποίοι στην πρώτη προβολή της έσπαζαν τους κινηματογράφους και δημιουργούσαν ένα σωρό επεισόδια γιατί, λέει, η ταινία προσβάλλει τον Ιησού Χριστό. (Στηρίζεται στο Ευαγγέλιο του Ιούδα)
Δεν θα ασχοληθούμε όμως με τα θρησκευτικά γιατί αυτό που μας ενδιαφέρει είναι η μουσική, η οποία είναι πραγματικά εκπληκτική.
Μια μυσταγωγία από εκπληκτικά μουσικά μοτίβα τα οποία αποδίδουν μια απέραντη θρησκευτική κατάνυξη παρά το γεγονός ότι είναι Ροκ!!!
H όπερα αυτή δίνει μια εναλλακτική απόδοση των τελευταίων μερών της ζωής του Χριστού.
Κάπου στην έρημο της Ιουδαίας, εμφανίζεται στο βάθος υπό τους ήχους των πρώτων νότων της περίφημης όπερας, ένα λεωφορείο, που όλο πλησιάζει. Ξαφνικά το λεωφορείο σταματάει και οι ηθοποιοί βγαίνουν και αρχίζουν να ετοιμάζονται για την ταινία.
Ένας μόνο ξεμακραίνει από το πλήθος.. Ο Ιούδας ..
Η συνέχεια επί της οθόνης είναι αν μη τι άλλο συναρπαστική. Μια ταινία βουτηγμένη στην ψυχεδέλεια των αρχών των 70ς, τότε που το hippie ζούσε τις τελευταίες του στιγμές. Οι χορογραφίες, υπέροχες, με τα παιδιά των λουλουδιών να χορεύουν γύρω από τον ...εναλλακτικό αλλά υπέροχο Ιησού. Η ιστορία εξελίσσεται σε ένα απροσδιόριστο, αλλόκοτο χωροχρόνο, ένα ψηφιδωτό από την εποχή των χίπις και της εποχής του Ιησού. Το αποτέλεσμα παρανοϊκά γοητευτικό.
Ο Ιησούς (Ted Neelly) είναι πιο ανθρώπινος από κάθε προηγούμενη σύλληψή. Η συνήθη μειλίχια βιβλική εικόνα έχει δώσει τη θέση της σε ένα άνθρωπο, με όλη τη σημασία της λέξεως, που φοβάται, αγαπάει, ερωτεύεται, πονάει.
Ο γλυκύτατος Ιησούς καταφέρνει να γοητεύσει με την ανθρωπιά του. Η σκηνή στον κήπο της Γεσθημανής όπου αναρωτιέται με αγωνία αν έχει κάποιο νόημα η επερχόμενη θυσία του ("Why should i die???"), με την συνοδεία της αβάσταχτα μελαγχολικής μελωδίας του Webber, είναι αριστουργηματική και σπαραχτική. Επίσης απίστευτη και σκηνοθετικά υπέροχη είναι η στιγμή της μοναχικής περισυλλογής του Ιούδας στο βουνό.
Ο Webber δεν ήταν ο πρώτος που συνέλαβε την ιδέα της ροκ όπερας (προηγήθηκαν οι Who με το Tommy), αλλά αν μη τι άλλο, η σύλληψη ήταν υπέροχη, η μουσική υπέροχη, ένα περίεργο κράμα χίπι, όπερας, πρώιμης hard rock που ακόμη και σήμερα με πολύ ενδιαφέρον. Τα φωνητικά είναι απλά υπέροχα!
Ακούγοντας τον Ιούδα (Carl Anderson) να ουρλιάζει, σχεδόν, κάθε μα κάθε φορά νιώθω τόσο έντονο ρίγος να με διαπερνάει! Τα λόγια, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, απλά καταδεικνύουν την αδυναμία του γράφοντα να εκφράσει αυτό που θέλει.
Εκτός από τον Ιούδα, που κατά τη γνώμη μου, είναι ο πιο εκφραστικός ηθοποιός από όσους παρελαύνουν μπροστά από την κάμερα του Jewison, και η πιο υπέροχη από τις φωνές που ακούγονται στην ταινία, o Ιησούς καταφέρνει και αυτός να κλέψει την παράσταση με την υπέροχη εκφραστική φωνή του, (είναι απίστευτο σε τι υψηλούς τόνους καταφέρνει και φτάνει και πόσο δύναμη έχει η φωνή του).
Η αριστουργηματική μουσική σίγουρα κερδίζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις εντυπώσεις. Το soundtrack, άλλοτε μελαγχολικό, άλλοτε επιθετικό, άλλοτε οπερετικό, καταφέρνει να εκμαιεύσει όλα τα πιθανά συναισθήματα.
Ξέχωρα από το τι πιστεύει κανείς αξίζει σίγουρα να έχει αυτήν την εκπληκτική μουσική πανδαισία στη δισκοθήκη του!!!
Edited By ENGLEZOS on 1239922430